Christian Morgenstern: 'Der Werwolf'

 

Der Werwolf

 

Ein Werwolf eines Nachts entwich 

von Weib und Kind, und sich begab 

an eines Dorfschullehrers Grab 

und bat ihn: Bitte, beuge mich!

 

Der Dorfschulmeister stieg hinauf 

auf seines Blechschilds Messingknauf 

und sprach zum Wolf, der seine Pfoten 

geduldig kreuzte vor dem Toten:

 

"Der Werwolf", - sprach der gute Mann, 

"des Weswolfs"- Genitiv sodann, 

"dem Wemwolf" - Dativ, wie man's nennt, 

"den Wenwolf" - damit hat's ein End.'

 

Dem Werwolf schmeichelten die Fälle, 

er rollte seine Augenbälle. 

Indessen, bat er, füge doch 

zur Einzahl auch die Mehrzahl noch!

 

Der Dorfschulmeister aber mußte 

gestehn, daß er von ihr nichts wußte. 

Zwar Wölfe gäb's in großer Schar, 

doch "Wer" gäb's nur im Singular.

 

Der Wolf erhob sich tränenblind - 

er hatte ja doch Weib und Kind!! 

Doch da er kein Gelehrter eben, 

so schied er dankend und ergeben.

 

 

The Werewolf

 

One night a werewolf slipped with ease

from wife and child and sought straightway

the grave where their schoolmaster lay

and asked: Decline me, if you please!

 

The village teacher up did flit

And on his sign’s brass knob did sit,

the wolf, paws crossed, sat patiently

until the corpse fulfilled his plea:

 

‘The wherewolf,’ first the good man said,

‘The whencewolf’, dative born and bred,

‘The whosewolf,’ that’s the genitive,

‘The whatwolf’, plain accusative.

 

These cases fuelled the lone wolf’s greed,

he rolled his eyeballs at great speed.

But please, he begged, to these four add

the plural ones, and make me glad!

 

The village teacher though confessed

that he had never known the rest.

Though packs of wolves roam near and far,

a lone wolf’s always singular.

 

Quite blind with tears, the wolf ne’er smiled –

at home he had both wife and child!!

Though since of learning quite bereft,

he humbly thanked the corpse and left.

 

 

 

 

Christian Morgenstern: 'Der Lattenzaun'

 

Der Lattenzaun

 

Es war einmal ein Lattenzaun,

mit Zwischenraum, hindurchzuschaun.

 

Ein Architekt, der dieses sah,

stand eines Abends plötzlich da –

 

und nahm den Zwischenraum heraus

und baute draus ein großes Haus.

 

Der Zaun indessen stand ganz dumm,

mit Latten ohne was herum,

 

Ein Anblick gräßlich und gemein.

Drum zog ihn der Senat auch ein.

 

Der Architekt jedoch entfloh

nach Afri- od- Ameriko.

 

 

The slatted fence

 

A slatted fence once formed a screen,

with slots between, to show the scene.

 

An architect saw suddenly

one evening this anomaly –

 

removed the slots without ado

and built a large house from them too.

 

The fence stood meanwhile foolish there,

without its slots its slats were bare,

 

A ghastly sight that all displeased.

And so the senate had it seized. 

 

The architect absconded though

to Afri- or Americo.

 

 

 

Dan Andersson: 'En vårvisa'

 

 

En vårvisa

 

Kom, sol, som en gud över åker och slog,

lys hjärtan som längta till ljus!

Blås, vind, och fall rägn i den spirande skog,

väx, gräs, över viddernas grus!

 

Väx, spirande säd, i den mörka mull,

skjut ax och gulna till bröd!

Av hunger och jämmer all världen är full,

kom, sommar, att frälsa från nöd!

 

Kom, sommar, med bröd, tiofalt, om du vill,

nu blive din räddande gärd.

Dig sol, dig jord, vi bedja till,

och till plogar i stället för svärd.

 

 

A spring song

 

Come, sun, like a god over farmland and lea

ignite yearning hearts with your flames!

Blow, wind, and fall rain on each sap-rising tree,

grow, grass, over vast barren plains!

 

Grow, burgeoning seed, in the dark, rich soil,

let golden corn ripen to bread!

The world’s full of hunger, of toil and moil,

Come, summer, and save us from dread!

 

Come, summer, with bread, tenfold, and now may

your tribute of grace be outpoured.

You sun, you earth, for this we pray,

and for ploughshares instead of for swords.

 

 

Emil Aarestrup: 'Hvad disse Haandtryk, disse Blik betyde?'

 

Hvad disse Haandtryk, disse Blik betyde?

 

Hvad disse Haandtryk, disse Blik betyde?

Hvad Favntag egentlig og Kys vil sige?

Det kan alene vore Hjerter, Pige,

Du lille Nar, hvor kan det Hjernen bryde?

 

Men naar jeg seer dig mine Kys forbyde,

Og for mit Øie, min Omfavning vige,

Saa maa jeg gribe til det Kjedelige,

Og lade fra min Læbe Viisdom flyde.

 

Vid da: endeel kan Stemmen tolke fyndigt

Og med poetisk Kraft fra Hjertet vælte,

Men noget dog, det Sødeste, slet ikke.

 

Og derfor Læber, Arme, Barm og Blikke

— Hvad skal jeg kalde det? — de sammensmelte

Til et Slags Tungemaal, saa stumt som yndigt.

 

 

What do they mean, these soft-pressed hands, these glances?

 

What do they mean, these soft-pressed hands, these glances?

What’s really said by kisses, fond embraces?

Only the heart for such, sweet girl, has phrases:

My foolish one, what head can grasp such fancies?

 

But when I find my kisses shunned, forbidden,

My eyes, my arms by you so oft eluded,

Mine is the tiresome task, all else excluded,

Of letting wisdom flow from lips unbidden.

 

Know then: in part a voice may be disarming

And by poetic heart-felt force win over.

Yet that which is most sweet it ne’er advances.

 

Therefore let lips and arms, with bosom, glances,

- How shall I say it? - melt into each other

To form a single tongue, as mute as charming.

 

 

Driek van Wissen: 'Twee pauwen'

 

TWEE PAUWEN

 

Al stak je vroeger met z’n beiden

Elkaar voortdurend naar de kroon

En riep je elk op hoge toon

Dat je jezelf kon onderscheiden

Door trots je veren uit te spreiden

En leek dat telkens wonderschoon,

Toch zien wij dat je doodgewoon

En lelijk kwam te overlijden.

 

En ondanks al je geldingsdrang

Ben jij inmiddels eeuwenlang

Alleen maar wijd en zijd bekend

Omdat je in je ondergang

Net als je dode concurrent

Met meesterhand geschilderd bent.

 

 

TWO PEACOCKS

 

Although you both with utmost flair

Would constantly outdo the other

And shriek still louder than your brother

That you were quite beyond compare

By proudly fanning every feather

And finding that a cause to stare,

We notice that you came to share

A common nasty end together.

 

Despite your urge then to excel

For centuries your fame has rested

And far and wide been uncontested

On your perdition and, as well,

That of your rival, being scanned 

And painted by a master’s hand.

 

 

 

Hans Tentije: 'Op Vlooyenburg'

 

OP VLOOYENBURG

 

'Zo veel is ongeschreven gebleven, zo veel ook

dat onmogelijk te beschrijven is omdat het zich voor eeuwig

voor ieder mens verborgen houdt', denkt hij

als hij de buitendeur achter zich gesloten en zijn ene 

voet op de onderste trede heeft gezet

 

in het halfduistere benedenhuis

voelt hij hoe zijn hart overslaat en het bloed

uit zijn wangen wegtrekt, hem heel even

de adem wordt benomen

 

daarnet was er, met die schitterende brokaten lucht

boven de Leprozengracht, het mooiste stuk

van Vlooyenburg toch, zijn eiland in de Amstel, als nooit

eerder zo scherp het besef zowel vreemdeling

als ingezetene te zijn –

 

de manchet om de pols van de hand

waarmee hij de trapleuning beetpakt en de halskraag

vlekkerig wit, het donker slorpt

het zwart van zijn hoge hoed bijna op

 

nog beweegt hij zich niet, zijn zachtaardige, melancholische

ogen glanzen als van iemand die al het zeer en alle

treurnis van de wereld heeft gezien maar desondanks

het leven liefheeft en zijn troost uit de oudste

 geschriften, uit de psalmen put –

 

'...licht, ja, zou mij het sterven vallen als ik wist

dat ik onsterfelijk was...'

 

 

ON VLOOYENBURG

 

‘So much has remained unwritten, so much too

that is impossible to describe because it stays 

hidden to everyone for ever,’ he thinks

having shut the outer door behind him and placed

his one foot on the bottom step

 

in the shrouded ground-floor flat

he feels how his heart skips a beat and the blood

drains from his cheeks, catching

his breath for that one moment

 

just then there was, with the glittering brocades of sky

above the Leprozengracht, the loveliest part

of Vlooyenburg surely, his island in the Amstel, as never

so sharply before the feeling of being

both stranger and resident –

 

the cuff round the wrist of his hand

with which he grips the banisters and the collar

a flecked white, the darkness almost

swallows up the black of his top hat

 

still he stays motionless, his gentle, melancholy

eyes glisten as those of one who’s seen all the

pain and all sorrow of the world but nonetheless

is fond of life and gains consolation from

the ancient scriptures, from the psalms –

 

‘…light, yes, would dying seem to me if I knew

myself to be immortal…’

 

 

Erik Spinoy: 'Een oude vrouw'

 

EEN OUDE VROUW

 

In dit midwinternachtelijk

vertrek

 

waar oud en schimmig

glimmen

plakken

nog verwijlen

muts en kraag en mantel

nog niet afgelegde dof

verschoten

stof

 

en vlezig zacht met week

geworden appelvel

een hand

met voze vingers

rusteloos rustend

op het blad ligt

 

hangt uitgewist het sponsgezicht

met dichtgeverfde ogen

hachelijk aan de

gladde richels

boven diepten

van papier.

 

Zo zacht dit al zo

kil en slijmerig

taai en weerzin

wekkend week

dat heb je

 

van je leven

in keiharde spieren

witgekalkt gebeente

niet gezien.

 

 

AN OLD WOMAN

 

In this midwinter-gloomy

room

 

where old and wraithlike

gleam 

stain

still linger

with cap and collar coat

surviving faintly

faded fabric

and

 

where fleshy-soft with

pulpy apple-skin

a hand

with withered fingers

rests unresting

on the page

 

the spongy face hangs blurred

with eyes effaced by paint

precarious on the

slippery ledges

above depths

of paper.

 

So soft all this

so chill and slimy 

viscous – so pulpy

and unsavoury

this

 

has in your life

in rock-hard muscles

whitewashed bones

never been

seen.

 

 

 

Albertina Soepboer: 'Later'

 

LATER

 

Je handen in het water, je netten ophalen, je vis

de ochtend is een gestolde schreeuw in je keel

het is niet genoeg nu hij een verte blijkt te zijn

nu hij zijn vader gevonden heeft, je vingers zijn

naakt en gescheurd, als de randen aan dat meer

van oker, je lege netten, wanneer ze je roepen en 

zeggen dat hij deze dood ingehaald heeft, maar

in je oren het kraaien van de hanen, van alsmaar

die ene nacht toen je niet wilde weten van liefde

nu ze om je schreeuwen en je trekt het kleed aan

plooit het witte hemd, springt de maalstroom in

van wat zijn vislichaam jou ooit aangereikt heeft.

 

 

LATER

 

Your hands in the water, hauling in your nets, your fish

the morning is a strangled cry in your throat

it is not enough now he appears to be a distance

now he has found his father, your fingers are

bare and tattered, like the edges of that lake

of ochre, your empty nets, when they call you and

say that he has gathered in this death, but

in your ears the crowing of the cocks, of constantly

that one night when you would know nothing of love

now they cry out around you and you don your robe

smooth the white shirt, leap into the maelstrom

with what his fish-body has ever proffered you.

 

 

 

Bart Moeyaert: 'Erg eenzaam ook'

 

ERG EENZAAM OOK

 

Met roven heeft hij het niet nauw genomen,

en eerlijk is het bijgevolg nog nooit gegaan.

Van haar heeft hij het hart gestolen, zijn ogen

heeft hij blind gemaakt, en nu hij heeft besloten

om zijn dromen te geloven, nu deelt hij niets meer,

ook niet het licht waarin hij staat.

Hij neemt alleen, hij neemt bijvoorbeeld aan

dat wij voor hem gaan knielen, het liefste nog

op onze ziel, maar wij zijn goed in schijn

en blijven van onszelf, al buigen we nog dieper

dan hij vraagt en vegen we de grond waarop hij loopt

met onze haren, we delven tegelijk zijn koninkrijk,

het is erg koud daar, erg benauwd, erg vuil,

maar hij zal blij zijn in zijn kuil.

 

 

VERY LONELY TOO

 

Stealing he did not feel was some great deal,

and honesty was therefore never on the cards.

Her heart is what he’s stolen from her, made

wholly blind his eyes, and now resolved

to give his dreams full credence, no halves shared,

nor yet the glaring light in which he stands.

He just assumes possession, assumes for instance

we will kneel before him, kneel on our souls

if need be, but we’re past masters now at feigning

and thus remain our own, although we bow still deeper

than he decrees and sweep the ground he treads

with our own hair, crippling his kingdom as we go,

it’s nice and cold there, so close, and very foul,

but let him howl with pleasure in his hole.