Pierre de Ronsard: 'Je n'ai plus que les os'

 

Je n’ai plus que les os, un squelette je semble,

Décharné, dénervé, démusclé, dépulpé,

Que le trait de la mort sans pardon a frappé,

Je n’ose voir mes bras que de peur je ne tremble.

 

Apollon et son fils deux grands maîtres ensemble,

Ne me sauraient guérir, leur métier m’a trompé,

Adieu plaisant soleil, mon œil est étoupé,

Mon corps s’en va descendre où tout se désassemble.

 

Quel ami me voyant en ce point dépouillé

Ne remporte au logis un œil triste et mouillé,

Me consolant au lit et me baisant la face,

 

En essuyant mes yeux par la mort endormis?

Adieu chers compagnons, adieu mes chers amis,

Je m’en vais le premier vous préparer la place.

 

 

I’m but a bag of bones, a skeleton no less,

Defleshed, denerved, depulped, demuscled totally,

Whom death’s sharp lance has wounded unforgivingly,

I scarce dare view my arms, would tremble in distress.

 

Apollo and his son, great masters I confess,

Would have no cure for me, their craft’s deluded me.

Adieu oh pleasing sun, my eyes but dimly see,

Down to where all’s dismantled do I now progress.

 

What friend when seeing me of all but skin deprived

Would not, returning home, feel sad and tearful-eyed,

Consoling at my bedside, kissing my wan face,

 

While wiping eyes that death has dispossessed of view?

Adieu all my dear friends, companions all adieu,

I set out in advance, for you prepare a place.

 

Job Degenaar: 'Een man stond voor de oceaan'

 

EEN MAN STOND VOOR DE OCEAAN

 

Een man stond voor de oceaan

aan weerszijden staken rotsen

hun hoge rug op tegen het land

waarover wolkenschaduwen gleden

kleuren, vormen en lijnen vervloeiden

 

hij was gekleed in een hem

passende cultuur, zijn geest

huisde in z’n ogen, het leven

droeg hij als een zomerjas

losjes over de schouder

 

Het cynisme waarin hij doorgaans

school, was met de wolken

weggedreven, hij zag een bergtop

afgerond, herkende zich daarin en

dacht aan de vrouw die hij liefhad

 

en bedroog, aan zijn zoon

die hij liefhad en bedroog

en aan zichzelf die hij liefhad

en bedroog, hij stond daar

voor de oceaan

 

en al zijn daden ooit begaan

gingen hem niet meer aan:

water, wind en wolken werd hij

Zijn bevrijding doortrok de ruimte zo

dat het licht een andere wending nam

 

 

A MAN STOOD FACING THE OCEAN

 

A man stood facing the ocean

on either side of him rocks raised

their high backs towards the land

over which the shadows of clouds slid

colours, shapes and lines merged

 

he was dressed in a culture 

that fitted him, his mind

dwelt in his eyes, he wore life

as a summer jacket 

loosely over his shoulders

 

The cynicism in which he normally

took cover had drifted away with 

the clouds, he saw a rounded

mountain top recognised himself in it and

thought of the woman he loved

 

and deceived, of his son

whom he loved and deceived

and of himself, whom he loved

and deceived, he stood there

facing the ocean

 

and all the acts he had ever committed

were no longer of any concern to him:

he became water, wind and clouds

His liberation pervaded space so

that the light took a different turn

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 10

 

Pierre de Ronsard: 'Il faut laisser maisons et vergers et jardins'

 

Il faut laisser maisons et vergers et jardins

 

Il faut laisser maisons et vergers et jardins,

Vaisselles et vaisseaux que l’artisan burine,

Et chanter son obsèque en la façon du cygne,

Qui chante son trépas sur les bords méandrins.

 

C’est fait j’ai dévidé le cours de mes destins,

J’ai vécu, j’ai rendu mon nom assez insigne,

Ma plume vole au ciel pour être quelque signe

Loin des appas mondains qui trompent les plus fins.

 

Heureux qui ne fut onc, plus heureux qui retourne

En rien comme il était, plus heureux qui séjourne

D’homme fait nouvel ange auprès de Jésus-Christ,

 

Laissant pourrir çà-bas sa dépouille de boue

Dont le sort, la fortune, et le destin se joue,

Franc des liens du corps pour n’être qu’un esprit.

 

 

One must leave homes and orchards and gardens behind

 

One must leave homes and orchards and gardens behind,

One’s metal plates and vessels formed by skilful hands,

And sing one’s own obsequies like the swan, resigned

To death, sings on Meander’s banks in distant lands.

 

It’s done, I have unwound the clew fate twined for me,

Have lived, have caused my name to brightly shine,

My feather pen flies heavenwards to be a sign

Far from all worldly charms fine folk in vain would flee.

 

Happy who never was, happier who can return

To nothing he once was, happier whose earthly stay

Means birth as a new angel close to Christ the Lord,

 

Leaving to rot below his corpse’s filth-filled urn,

To fortune, fate and destiny no longer prey,

Released from mortal ties, pure spirit his reward.

Stéphane Mallarmé: 'Le vierge, le vivace et le bel aujourd’hui'

Le vierge, le vivace et le bel aujourd’hui

Va-t-il nous déchirer avec un coup d’aile ivre

Ce lac dur oublié que hante sous le givre

Le transparent glacier des vols qui n’ont pas fui !

 

Un cygne d’autrefois se souvient que c’est lui

Magnifique mais qui sans espoir se délivre

Pour n’avoir pas chanté la région où vivre

Quand du stérile hiver a resplendi l’ennui.

 

Tout son col secouera cette blanche agonie

Par l’espace infligée à l’oiseau qui le nie,

Mais non l’horreur du sol où le plumage est pris.

 

Fantôme qu’à ce lieu son pur éclat assigne,

Il s’immobilise au songe froid de mépris

Que vêt parmi l’exil inutile le Cygne.

 

 

The virgin, the persisting and lovely today

Will its wild-beating wing for us slash down across

This hard, forgotten lake haunted beneath the frost

By the transparent glacier of flights’ vain essay!

 

A swan of former times recalls that it is he

Magnificent but forced to abdicate all hope

For failing to have sung of climes where life has scope

In the sterile winter that radiates ennui.

 

His neck entire will shake these whites that agonise

Inflicted on the bird by space the bird denies,

But not the dreaded ground that holds his plumage chained.

 

Ghost that assigns this place sheer sheen to struggle on,

A total stillness is the cold dream of disdain

Which in futile exile as cloak serves for the Swan.

This is the sixth draft - I have no idea if a final version will ever be possible 

 

 

 

Menno Wigman: 'Zwembad Den Dolder'

 

ZWEMBAD DEN DOLDER

 

Er zijn gevoelens die fascistisch zijn.

De vader die niet weet waarom hij slaat, 

de zoon die half verstikt in foto’s krast.

 

De mooiste idioot die ik ooit zag

lag op zijn rug een heel heelal te zijn.

Geen vader kreeg ooit greep op deze pees

 

die als een kosmonaut het bad door dreef,

geen moeder stookte in zijn vissenkom.

En wit en scheef en wijs zwom hij. Hij zwom.

 

 

THE SWIMMING BATHS AT THE DEN DOLDER CLINIC

 

There are emotions of a fascist kind.

The father who hits out but can’t tell why,

the son half-choked who scratches photos through.

 

The loveliest idiot I ever saw

lay on his back, a total universe.

No father got to grasp this basket case

 

that drifted through the pool like one in space,

no mother poked his bowl of fish around.

And skewed and pale and wise he swam. Swam sound.

Philippe Cailliau: 'Als levens van geen tel'

 ALS LEVENS VAN GEEN TEL

 

Nooit meer verbijsterd is de man

die maskers liefheeft om de lege ogen,

om de open mond, het zwijgen en

de gaten die geen gaten zijn.

Nooit meer is hij

 

De man die bij de bron

probeert te blijven, wiens handen

zonder water zijn, die tevergeefs

een ademende moeder zoekt,

een vrouw om te omhelzen.

Nooit altijd zoekt.

 

Lijfeigen wordt zijn stilte. Gebarsten

zal zijn warmte zijn. Explosies klinken

zoals zijn geheugen een explosie

onder water klinken doet. Dan

is hij dwarrelende vis.

 

Nooit zal hij vastlopen

in de stroomversnelling

van zijn eigen wonderjaren.

 

 

IF LIVES ARE OF NO ACCOUNT

 

No longer baffled is the man

who’s fond of masks for their empty eyes

and open mouth, who chooses silence and

the holes that are no holes at all.

No longer is he

 

The man that tries to remain

close by the well, whose hands

are without water, who in vain

seeks a breathing mother,

a woman to embrace.

Never looks for always.

 

His silence will become his serf. His

warmth may have burst. Explosions sound

like his memory makes an underwater

explosion resound. Then he is

but a swirling fish. 

 

Never will he get stuck

in the rapids of

his own miraculous years.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 9

 

R.M. Rilke: 'Petite Cascade'

 

Petite cascade

 

Nymphe, se revêtant toujours 

de ce qui la dénude, 

que ton corps s'exalte pour 

l'onde ronde et rude.

 

Sans repos tu changes d'habit, 

même de chevelure; 

derrière tant de fuite, ta vie 

reste présence pure.

 

 

Small cascade

 

Nymph, always donning once more that

which seeks to lay her bare,

that lets your body revel at

the coursing waves that tear.

 

You change your clothes incessantly

even your hair’s allure;

your life, since you have ceased to flee,

stays presence, sheer and pure.

 

 

Nils Ferlin: 'Nu sover Sorg'

 

NU SOVER SORG

 

Nu sover Sorg och nu sover Skratt

och alla stjärnorna sova.

Men jag som vakat så mången natt

har ingen längtan att sova.

 

Jag måste vänta en stund och se

om inte något ska hända,

om inte någonting stort vill ske

förr’n natten lupit till ända.

 

 

NOW SORROW’S SLEEPING

 

Now Sorrow’s sleeping and Laughter too

and all the stars they are sleeping.

But I, awake many whole nights through,

have no desire to be sleeping.

 

I must wait here now attentively

so nothing catches me napping,

so nothing big happens I don’t see

before the night’s done its lapping.

 

Nils Ferlin. 'Löpsedel'

 

LÖPSEDEL

 

Se, här är det en som förskingrat,

och här är det en som dränkt sej

och här är det en som slingrat

sej undan lagen och hängt sej!

 

Och här är det senaste mordet:

mördarens kniv är funnen!

Den var lite rostig i bladet

och hittades nere i brunnen.

 

Och kniven är fotograferad

och mördaren och fiskalen.

Fiskalen är djupt chockerad

och mördaren troligtvis galen.

 

Och mördarens mor hon gråter

- Det kunde man nästan tänka!

en mördare är hennes ende son.

Och hon är änka.

 

 

NEWS POSTER

 

Look, here’s one who’s spent people’s money

and here’s one who’s drowned himself after,

and here’s one the law found too cunning

who’s strung himself up from a rafter!

 

And here is the most recent murder:

the killer’s own knife’s been recovered!

Some rust on the blade since it further

deep down in a well was discovered.

 

A shot of the knife has been taken

the killer as well as the lawman.

The lawman is visibly shaken

the killer seems more than abnormal.

 

The killer’s poor mother is weeping –

with him as her only kiddo!

That really is almost in keeping –

with her a widow.

 

Nils Ferlin: 'Nasarevalsen'

 

Nasarevalsen

 

En bonde har sin jord

och en skräddare sitt bord,

men en nasare han äger

inte mycket mer än ord.

En stackare han är,

men med papper och kuvär

han bugar sej så lusteligt

för flickan som är kär.

 

Med snaran en bit ifrån halsen

och bylingen fram och bakut

han valsar i nasarevalsen

där turerna aldrig ta slut.

Han vet att det handlas i minsta minut

av en som ser bakom och tilltafsad ut,

så: hoppla i nasarevalsen

med bylingen fram och bakut!

 

Det finns så många ting

inom jordelivets ring

som tankarna kan fladdra

som fladdermöss omkring:

Den ene ska bli gödd

och den andre bli förödd,

och det bästa vore, kanske,

att man aldrig blivit född.

 

Med snaran en bit ifrån halsen

och bylingen fram och bakut

man valsar i nasarevalsen

tills lagret och hostan tar slut.

Då kommer herr Död någon mild liten kväll.

— Varsågod och stig in i mitt ungkarlshotell

och lösna på snaran kring halsen:

den drog sej ihop i en knut.

 

 

 

The peddler’s wild waltz

 

A farmer has his land

and a tailor thread in hand,

but a peddler he has hardly

more than words at his command.

A poor chap he may be

but with fancy stationery

before the lovesick girl he makes

a sweeping bow with glee.

 

The noose at his neck almost scorching,

with cops both before and behind,

the peddler’s wild waltz see him waltzing

with never a chance to unwind.

He knows that swift action can come on the sly

if one should look backwards and seem all awry,

so: giddyup, keep up the waltzing

with cops both before and behind!

 

There are many things that thrive

in the ring of earthly life

about which thoughts keep flitting

like bats that dip and dive:

The first man’s fed on corn

the second’s left forlorn

and the best thing would perhaps be

that one never had been born.

 

The noose at his neck almost scorching,

with cops both behind and before,

the peddler’s wild waltz see him waltzing

till stores and his cough are no more.

One calm evening, though, Mr Death will come by 

– Time to enter my bachelors’ lodge, don’t be shy,

and loosen the noose that constricts you:

the knot tightened under your jaw.