Horatius aan Pollio in 2005
Blunders, valse vrienden, zo loop je
over een vuur, verborgen onder bijtende
as. Verraad, de loterij van het noodlot.
Je weet het niet meer, je schrijft
wat ze willen horen, je schroeit je voeten
maar verbrandt je ziel.
Hoeveel verhalen er ook zijn,
er is altijd maar één geschiedenis,
onkenbaar, onherkenbaar
voor slachtoffers en daders.
Schrift is geduldig van wie het ook is.
Voor lijden is er geen cijfer.
Jij schrijft. Voor ons de beelden van dood
en vervolging. Dat waren geen mensen.
Ze houden jou niet uit je slaap.
Jij zuigt het heil uit de toekomst,
waar wij niet meer zijn.
Uit je lege ziel kwam een oorlog,
vogelverschrikkers dansend op tafel.
De provincie vernedert de Eufraat.
Quae caret ora cruore nostro?
Horatius wist het, elke kust van de wereld
gekleurd door ons bloed, een verhaal
dat eindigt in woorden.
Maar als je ons zoekt zijn we weg.
Horatius to Pollio in 2005
Blunders, false friends, so you walk
across a fire, hidden beneath biting
ashes. Treachery, the lottery of fate.
You no longer know, you write
what they want to hear, you scorch your feet
but burn your soul.
No matter how many stories there are,
there is always but one history,
unknowable, unrecognisable
for victims and perpetrators.
Writing is patient with whoever it is.
Before suffering there is no number.
You write. Before us the images of death
and persecution. They were not humans.
They do not prevent you from sleeping.
You suck salvation out of the future,
where we no longer exist.
Out of your empty soul came a war,
scarecrows dancing on the tabletop.
The province humiliates the Euphrates.
Quae caret ora cruore nostro?
Horatius knew it – every coast of the world
coloured by our blood, a story
that ends in words.
But when you seek us we are gone.
Translated in collaboration with Albert Hagenaars
Poetic Synapses 25