Wednesday 30 August 2023

Marc Tritsmans: 'Vissen'

 


Vissen

 

Wacht tot de avond, het strand

eindelijk verlaten, tot zelfs

zee niet meer op haar hoede

de laatste rimpeling vergeet

 

even alles wil behalve monotoon

blauw. Hoe vissen dan vlakbij

opspringen uit spiegelend water

misschien hopend zichzelf ooit

 

te zien. Of zoals wij speurend

naar een glimp van een andere

want levenslang gevangen aan

onze kant van de werkelijkheid.

 

 

Fish

 

Wait until evening, the shore

finally deserted, till even the

sea is no longer on her guard

forgets her last ripple

 

briefly wishes all but monotonous

blue. How fish then nearby

leap up out of mirroring water

hoping just once perhaps to see

 

themselves. Or like us, searching

for a glimpse of an other

since life-long captives on this

our side of reality.

 

Monday 28 August 2023

Marc Tritsmans: 'Watermuziek'



watermuziek

 

I

 

werd je voortdurend bedreigd, belaagd

vernederd, bleef er binnen je kaalgeschraapte

rechtgetrokken oevers geen enkel verlangen

bestonden meanders nog slechts in dromen

 

haakten je vaste bezoekers één na één af

zo nam je in stilte afscheid van ijsvogel

en stekelbaars, vertrok de laatste blauwe

reiger met de noorderzon, bleven ten

 

slotte zelfs die stomme eenden weg

 

 

II

 

besmeurd, vertrappeld, weggemoffeld

de keel ten slotte dichtgeknepen lag je

op apegapen ware het niet dat het

nauwelijks nog als water herkenbare

 

jou helemaal niet wilde, niet eens kon

verlaten en met hondse trouw je

verschrompelde, lusteloze bedding

op de tast en zelfs in het donkerste

 

donker nog altijd zocht en vond

 

 

III

 

toen ik je leerde kennen was je het

noorden in het zuiden kwijt, wat nog

door je stroomde was geen water meer

maar een herinnering, kon ik het zachte

 

schuren van je adem horen, het kreunen

het smeken om genade, verlos me van

dit kwade, neen, verlos me kort en krachtig

helemaal maar zag ik toch nog iets van

 

leven blinken in je doodvermoeide loop

 

 

IV

 

vonden we ten slotte, eerst omzichtig

fluisterend, de woorden die we allebei

konden verstaan, begonnen we, tegen

beter weten in, toch weer te geloven

 

dat dit doodtij kon worden gekeerd

med eindeloos geduld werden planted, dieren

mensen omgepraat tot water zijn vergeten

glans hervond en het nieuws in vogel- en

 

in vissentaal verspreid werd op de wind

 

 

V

 

sindsdien bloedbroeders, onze wegen

onafscheidelijk, stroomt nu al jouw

water door mij heen, op de voet volg ik

je kleur, ruik je geur, tel je zegeningen

 

aan wat aarzelend is teruggekeerd: de

stekelbaars, de reiger, de ijsvogel

vaak ontmoeten wij elkaar hier met zijn

allen en stilzwijgende weten we: dit is

 

de plek waar we uiteindelijk zullen blijven

 

 

Deze reeks werd geschreven naar aanleiding van de ecologische herinrichting van een waterloop

 

 

 

water music

 

I

 

constantly threatened, besieged,

humiliated, within your bare-scraped

ruler-straight banks no single desire remained

meanders now only existed in dreams

 

your regular visitors dropped away one by one

so you silently bade farewell to kingfisher

and stickleback, the last blue heron took its

leave with the northern sun, and finally

 

even the stupid ducks stayed away

 

 

II

 

smeared, stamped on, stashed away

your throat finally squeezed tight you were

at your last gasp had it not been that what

was scarcely still recognisable as

 

water absolutely did not want to

could not even leave you and with

doglike trust even in the darkest darkness

gropingly still sought and found

 

your shrivelled-up, listless stream bed

 

 

III

 

when I got to know you you didn’t 

know north from south, what still

flowed through you was no longer water

but a memory, I could hear the soft

 

chafing of your breathing, the moaning

the begging for mercy, deliver me from

this evil, no, just deliver me simply and 

clearly, but even so I could still sense some

 

life glinting in your quite exhausted course

 

 

IV

 

when finally, cautiously whispering

at first, we found the words we both

could understand, we started, against

our better judgment, to believe once more

 

that this dead tide could be turned around

with endless patience plants, animals

humans were persuaded till water refound its

forgotten gleam and the news in language known

 

to birds and fish was spread upon the wind

 

 

V

 

since then blood brothers, our paths

inseparable, now all your water flows

through me, on foot I follow your colour

smell your scent, count your blessings

 

on all that hesitantly has returned: the

stickleback, the heron, the kingfisher

often we meet each other here all of us

together and silently we know: this is

 

the place where eventually we will stay

 

 

This series was written on the occasion of the ecological restoration of a watercourse

 

Sunday 27 August 2023

Hilde Domin: 'Unaufhaltsam'

 


Unaufhaltsam

 

Das eigene Wort,

wer holt es zurück,

das lebendige

eben noch ungesprochene

Wort?

 

Wo das Wort vorbeifliegt

verdorren die Gräser,

werden die Blätter gelb,

fällt Schnee.

Ein Vogel käme dir wieder.

Nicht dein Wort,

das eben noch ungesagte,

in deinen Mund.

Du schickst andere Worte

hinterdrein,

Worte mit bunten, weichen Federn.

Das Wort ist schneller,

das schwarze Wort.

Es kommt immer an,

es hört nicht auf, an-

zukommen.

 

Besser ein Messer als ein Wort.

Ein Messer kann stumpf sein.

Ein Messer trifft oft

am Herzen vorbei.

Nicht das Wort.

 

Am Ende ist das Wort,

immer

am Ende

das Wort.

 

 

Unstoppable

 

Your own word,

who can retrieve it,

the living,

as yet still unspoken

word?

 

Where the word flies past

the grasses wither

the leaves turn yellow,

snow falls.

A bird would return to you.

Not so your word,

that as yet still unsaid,

to your mouth.

You send out other words

afterwards,

words with bright and soft feathers.

The word is faster,

the black word.

It always arrives,

it never stops

arriving.

 

Better a knife than a word.

A knife can be blunt.

A knife often

misses the heart.

Not so the word.

 

Finally there’s the word,

always

finally

the word.

 

 

Friday 25 August 2023

Marc Tritsmans: 'Sloop'


 

Sloop

 

Heb genade voor het tere bloempjesbehang

de plek boven de deur waar het kruisbeeld

hing, de gele randen in het bad, de zware

geur van oude keukens, van reuzel en spek.

 

Al die kamers waaruit warmte nu voorgoed

ontsnapt en woorden zich nog trachten te

verbergen in laatste kieren of als schimmel

woekerend in het pleisterwerk. Streel

 

de vergeten tafels waaraan mensen zich

op het leven soms de tanden hebben

stukgebeten. Spaar het schommelpaard

op zolder want het leeft nog.

 

 

Scrap

 

Have mercy on the dainty flowered wallpaper

the spot above the door where the crucifix

hung, the yellow rims in the bath, the heavy

odour of old kitchens, of tallow and bacon.

 

All the rooms from which the warmth has

escaped for good and where words still seek to

hide themselves in the last crevices or as

mould rampant in the plastering. Stroke

 

the forgotten tables at which people have

sometimes broken their teeth chewing

away on life. Spare the rocking horse

in the attic for it is still alive.

 

Monday 21 August 2023

Marc Tritsmans: 'Grosse Fuge'


Grosse Fuge

    (Ludwig van Beethoven)

 

zich van zichzelf ontdaan

de laatste brug verbrand

het eigen doodvonnis

met bloed ondertekend

omdat het niet anders kon

 

tot op het bot tot hij vond

het juiste snijdende geluid

van dit bestaan want zelf

als geen ander met de

neus op de feiten

 

verbeeldde hij zich heimelijk

dat niemand minder dan god

zo splijtend en zonder genade

sprak door zijn vervloekte en

daartoe uitverkoren mond?

 

 

Grosse Fuge

     (Ludwig van Beethoven)

 

stripped of his own self

the last bridge burnt

his own death sentence

signed with blood since

it could not be otherwise

 

pared to the bone till he

found the right searing sound

of this existence for

although like no one else

capable of facing facts

 

did he secretly imagine

that nobody lesser than god

so splittingly and mercilessly

spoke through his accursed

and thereto chosen mouth?

 

 

Marc Tritsmans: 'Scherper'

 


Scherper

 

natuurlijk is alles er

zelfs als ik het niet zie

maar hoeveel scherper

wordt het ogenblik

 

als ook de ree onbeweeglijk

haar reeënogen op mij

gericht in de zonovergoten

brandgang blijft staan

 

en wij samen ademloos en

misschien wel gelukkig deze

seconden van ons gezamenlijk

bestaan laten voorbijgaan

 

 

Sharper

 

naturally everything is there

even when i do not see it

but how much sharper

the moment becomes

 

when the motionless deer

stands there in the

sun-drenched firebreak

her doe’s eyes fixed on me

 

and both of us breathless

and perhaps even happy

let these seconds of shared

existence pass us by

 

Monday 14 August 2023

Marc Tritsmans. 'Verder'

 


Verder

 

ook als het slingert en kronkelt

schijnbaar geen doel meer beoogt

moet je het blijven volgen: het pad

 

waarlangs zovelen komen en kwamen 

zonder elkaar ooit levend te zien

maar deze zachte aarde bewaart

elke passage met zorg in haar geheugen

 

het patserige van een stel everzwijnen

het felle vluchten van een haas en terzijde

het lichtvoetig haast verontschuldigend

dubbelspoor van een ree met haar kalf

 

zo onnadrukkelijk ook neemt geborgenheid

toe naarmate ik almaar verder van huis

me enkel nog door dieren de les laat spellen

 

 

Further

 

even when it twists and turns

no longer has any clear aim

you have to keep following it: the path

 

along which so many come and have come

without ever seeing each other in real life

but this soft earth carefully preserves

each and every passage in its memory

 

the swankiness of a couple of wild boars

the frenzied flight of a hare and to one side

the light-footed almost apologetic

double track of a deer with her calf

 

so unemphatically too a feeling of security

increases as ever further from home

i only let myself be lectured by animals