Vissen
Wacht tot de avond, het strand
eindelijk verlaten, tot zelfs
zee niet meer op haar hoede
de laatste rimpeling vergeet
even alles wil behalve monotoon
blauw. Hoe vissen dan vlakbij
opspringen uit spiegelend water
misschien hopend zichzelf ooit
te zien. Of zoals wij speurend
naar een glimp van een andere
want levenslang gevangen aan
onze kant van de werkelijkheid.
Fish
Wait until evening, the shore
finally deserted, till even the
sea is no longer on her guard
forgets her last ripple
briefly wishes all but monotonous
blue. How fish then nearby
leap up out of mirroring water
hoping just once perhaps to see
themselves. Or like us, searching
for a glimpse of an other
since life-long captives on this
our side of reality.
No comments:
Post a Comment