Hond
alles gebeurde tegelijkertijd: gierende remmen
een droge klap, snerpend gejank en stilte
en we zitten al op onze knieën rondom hem
op zijn zij in de bebloemde berm en uit zijn neus
komt een straaltje bloed en op kinderkracht
trachten we hem helemaal weer naar huis
te dragen en ondertussen strelen we samen
zijn nog warme vacht en normaal zou hij toch iets
hebben gedaan, zijn kop naar ons toegewend
onze hand gelikt, het was onbegrijpelijk en dat
is het vandaag nog steeds: iets te moeten blijven
strelen dat al dood is en voorgoed dood blijft
Dog
Everything happened all at once: squealing brakes
a dull thud, shrill yelping and silence
and we are already on our knees around him
on his side on the flower-covered verge and from his nose
comes a thin trickle of blood and with our combined
child strength we attempt to carry him all the
way home and from time to time we take turns
to stroke his still warm fur and normally he would have
done something, turned his head towards us
licked our hand, it was incomprehensible and
still is to this day: to have to go on stroking something
that is already dead and will remain dead forever.
No comments:
Post a Comment