Cees Nooteboom: 'Horatius aan Pollio in 2005' (PS 25)

 

Horatius aan Pollio in 2005

 

Blunders, valse vrienden, zo loop je

over een vuur, verborgen onder bijtende

as. Verraad, de loterij van het noodlot.

Je weet het niet meer, je schrijft

wat ze willen horen, je schroeit je voeten

maar verbrandt je ziel.

 

Hoeveel verhalen er ook zijn,

er is altijd maar één geschiedenis,

onkenbaar, onherkenbaar

voor slachtoffers en daders.

Schrift is geduldig van wie het ook is.

Voor lijden is er geen cijfer.

 

Jij schrijft. Voor ons de beelden van dood

en vervolging. Dat waren geen mensen.

Ze houden jou niet uit je slaap.

Jij zuigt het heil uit de toekomst,

waar wij niet meer zijn.

 

Uit je lege ziel kwam een oorlog,

vogelverschrikkers dansend op tafel.

De provincie vernedert de Eufraat.

 

Quae caret ora cruore nostro?

 

Horatius wist het, elke kust van de wereld

gekleurd door ons bloed, een verhaal

dat eindigt in woorden.

 

Maar als je ons zoekt zijn we weg.

 

 

Horatius to Pollio in 2005

 

Blunders, false friends, so you walk

across a fire, hidden beneath biting

ashes. Treachery, the lottery of fate.

You no longer know, you write

what they want to hear, you scorch your feet

but burn your soul.

 

No matter how many stories there are,

there is always but one history,

unknowable, unrecognisable

for victims and perpetrators.

Writing is patient with whoever it is.

Before suffering there is no number.

 

You write. Before us the images of death

and persecution. They were not humans.

They do not prevent you from sleeping. 

You suck salvation out of the future,

where we no longer exist.

 

Out of your empty soul came a war,

scarecrows dancing on the tabletop.

The province humiliates the Euphrates.

 

Quae caret ora cruore nostro?

 

Horatius knew it – every coast of the world

coloured by our blood, a story

that ends in words.

 

But when you seek us we are gone.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 25