Charles Ducal: 'Afscheid' (PS 24)

 

Afscheid

 

Als de dag komt dat ik je moet missen,

laat het door schuld of misverstand zijn,

en niet door de dood.

 

Hoe moet ik aan deze tafel zitten,

deze koffiekan heffen, dit mes over het brood

laten gaan, als ik niet weet dat jij elders

aan tafel zit, koffie inschenkt, de dag begint?

 

Ik kan het aan om niets van je te weten

behalve dat waar je ademhaalt

er niet zo’n ondraaglijke leegte kan zijn

die niets meeneemt, niets achterlaat.

 

Als het moet zal ik je vergeten, zoals deze kan

dit mes jou zullen vergeten op voorwaarde

dat je bent opgestaan, we je weg zagen gaan

maar hoe moet ik de dag beginnen

 

als je alleen maar dood bent, stomweg dood,

wegend als lood in al deze dingen, dit mes,

deze tafel, dit brood, nooit weg

kunt gaan om mij niet te missen?

 

Hoe raak ik je kwijt als je nergens bent,

behalve in mij, ik ben niet zo wijd.

 

 

Parting

 

Should the day come I have to miss you,

may guilt or misunderstanding be the cause,

may it not be death.

 

How am I to sit here at this table,

lift up this coffee pot, let this knife glide over

the bread, if I do not know that elsewhere you

sit at a table, pour out coffee, start your day?

 

I can manage not knowing anything about you

except that where you are drawing breath

there cannot be such an insufferable void

that takes nothing with it, leaves nothing behind.

 

If necessary, I’ll forget you, just like this pot,

this knife will forget you, provided 

you have got up too, we saw you go away

but how am I going to start the day

 

if all you are is dead, just downright dead

weighing like lead in all these things, this knife,

this table, this bread, never can go

away so as not to miss me?

 

How can I be quit of you, if you are nowhere,

except in me, it’s still beyond me.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 24