Aleidis Dierick: 'De vrouw' (PS 44)

 

DE VROUW

 

Het weder zo zacht als een vrouw

van vochtig verdriet volgelopen

's nachts vouwt de stijgende wind

voortijdig het jaar op de zomer open.

 

Aan haar mond de verzwegen weemoed

de tuinstoelen van graszaad groen

in een aura van hunker de vriend

de donkere roep van het parelhoen.

 

Warm de huid van de koperen minnaar

een winter van wanhoop bezworen

de zomer verlangend voorzien

een blauw nest in de hagedoren.

 

 

THE WOMAN

 

The weather as soft as a woman

brim full of dew-moistened sorrow

at night the gathering wind unfolds

untimely the year into summer.

 

At her lips is the still withheld sadness

the garden chairs grass seed’s turned green

in an aura of yearning the friend

the guinea fowl’s deep-throated call.

 

Warm the skin of the copper-cast lover

a winter of woe now dispelled

the summer provided with longing

a blue nest hid in the hawthorn.

 

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 44

 

Christine d'Haen: 'Lezen en zijn' (PS 43)

 

LEZEN EN ZIJN

 

Hij stortte in 't stof voorover, 't bot brak middendoor,

de arm gerukt van 't lichaam viel hij rugwaarts neer,

het hoofd hing nog aan huid, het bloedwarm blad der speer

zijn daglicht dovend drong diep hem onder het oor.

 

Zijn hoofd in twee gespleten, ogen vol met bloed,

viel hij languit ter aarde, nacht op hem. Een steen

spleet hem de slapen, de ogen botsten voor zijn voet.

Het paard hoefklauwend schreeuwde' t uit, zijn geest vlood heen.

 

De helm, nog nooit gehavend, smeet eensklaps de god

van 't hoofd hem, paardehaar en veren in het slijk,

de speer stak in de lies, de ziel ontvluchtte' t lijk.

 

Van hiel tot enkel borend, bond de riem aan't rad

zijn voet, spreidde mooi donker haar modderbespat.

Lezen is heerlijk, leven zelf een vreselijk lot.

 

 

READING AND BEING

 

In dust he crashed down forwards, bones breaking off sheer,

his arm ripped from his body, his backward fall outsplayed,

his head clung still to skin, the spear’s yet blood-warm blade

his daylight snuffing drove in deep just under his ear.

 

His head split into two halves, eyes that were full of blood

he fell to the ground full length, night on him. A stone

cleft his temples in twain, eyes hit his feet with a thud.

his horse hoof-clawing screamed it out, his spirit gone.

 

All at once helmet hewn off, as yet in unscathed state,

by the god, muddied horsehair and feathers widely spread,

his groin pierced by the spear, from corpse the soul fled.

 

Squeezing from heel to ankle, to the wheel the strap bound

his foot, with fine dark hair dragged through miry ground.

Reading is glorious, life itself a frightful fate.

 

Translated in collaboration with Albert Hagenaars

Poetic Synapses 43

 

Dèr Mouw: 'Schomm'lend weegschaaltje'

 

Schomm’lend weegschaaltje, ritselt de libel

boven het zomers-broeiende moeras:

op smalle strookjes van blauwglinstrend glas

verschiet ’t groen streepje, als een vonk zo snel.

 

Hij zit. Het knappen van een waterbel

klinkt als een paukenslag dwars door de bas

van ’t kevertje, dat rondzwerft over ’t gras

bij ’t ijl tinklen van ’t blauwe klokkenspel:

 

opzwirpt hij, tuimelt, zwenkt en rijst en daalt;

’t lijkt of aan ’t spargroen een levende naald

het zonnespinsel hecht met blauwe lussen;

 

daar staat hij zwevend in ’t neerklett’rend licht

vlak boven ’t water: plotsling is ’t, als ligt

een blauwgroen strikje op flikk’rend speldenkussen.

 

 

A rocking balance, the slight dragonfly

rustles above the summer-sultry marsh:

on slender striplets of blue-glinting glass

the green stripe streaks as fast as sparks can fly.

 

It sits. The bursting of a bubble feels

like a sharp drum-tap blotting out the bass

of the small beetle zooming over grass

at the faint tinkling of blue glockenspiel:

 

it flicks up, tumbles, sheers, mounts, falls in flight;

as if with sun-thread a live needle stitched

with blue loops at the evergreen profusion;

 

then hovers in the downward-climbing light

close to the surface – suddenly all’s switched:

a blue-green bow lies pinned on flickering cushion.

Anton van Duinkerken: 'Landing'

 

LANDING

 

                                                                 Hammerfest.

 

Van kust naar kust op hoop van avontuur gedreven

vinden wij steeds onszelf bij 't einde van de reis

dezelfde, die vertrok; 't heropend paradijs

is maar het paradijs van onzen droom gebleven.

 

Ontgocheling? .... Wie was bedroefd toen hij zich vond

dezelfde van voorheen? Hij heeft zijn wet geleerd en

zijn landing is opnieuw een afstand van begeerten

een wedergave van zich zelf aan vasten grond.

 

Elk is deez aarde lief en al haar wisselingen

verklaren hem zijn hart, dat naar vernieuwing smacht,

omdat het weergeboorte voor zijn liefde wacht,

een nieuw vertrouwd zijn met zijn lang vertrouwde dingen.

 

't Verzadigde genot kent geen verlangen meer

naar zwerven, doch bemint den droom, die het bewaarde:

wij zoeken rust als gij, die ons ontvangt, O aarde,

- uw doodvermoeide zelf - bij onzen wederkeer.

 

 

LANDING

 

                                                                 Hammerfest

 

By new adventures on from coast to coast enticed,

at journey’s end we always find ourselves retained

the same as when we left; the paradise regained

has merely changed into our dreamt-of paradise.

 

A disenchantment? …. Who is saddened should he find

himself just as before? For he has learnt his law,

his landing marks a distance from desires once more,

firm ground again on which he can be redefined.

 

Each person loves this earth for her swift changes here

explain his heart to him, which hungers for renewal

since it is waiting for its love it to refuel,

a new familiarity with things held dear.

 

Pleasure if satisfied to roam no more will yearn

though will still cherish the fond dream it’s kept from birth:

we search for rest like you who us conceived, oh Earth

– your weary and exhausted self – on our return.

 

 

Anton van Duinkerken: 'Bij Middernacht-licht'

Svolvær, c. 1900

 

BIJ MIDDERNACHT-LICHT

 

                                                                 Svolvær.

 

Op dit verloren dorp in de Lofoten

schijnt dag en nacht, een zomer lang, het licht;

de vissers varen uit: hun kalme plicht

lijkt - van 't opalen nachtlicht overgoten –

 

een spook-beweging naar den horizont,

die ieder lokt, die geen ooit achterhaalde;

al wat ontdekkingsreizigers verhaalden

is dat men immer weer het zelfde land hervond

 

en steeds dezelfde zon, dezelfde wind en regen,

de maatgang van de tijd en 't zorgelik gezwoeg

van mensen om hun brood. Hier is de dag nooit vroeg,

de nacht nooit laat, maar allen gaan als wij dezelfde wegen.

 

 

BY MIDNIGHT LIGHT

 

                                                                 Svolvær

 

In this remote Lofoten village light

shines day and night, all summer, near the pole;

the fishermen set out: their calm resolve –

suffused in night’s pale opal light – seems quite

 

like ghostly motion to the sky’s far rim

which tempts all souls, which no one’s ever gained;

what each explorer afterwards explained

is always the same land awaited him

 

and likewise the same sun, same wind and rain,

the measured tread of time and toil so drear

for daily bread. No day comes early here,

no night comes late, we all take paths that are the same.

 

ZKG 34: 'the clock tower'

 

the clock-tower

 

despite being the only landmark

the squat clock-tower had no main access

from the drive to the school

its base contained a rounded arch

that opened up onto the central court

to one side just classrooms

the other the school chapel

 

the day i nearly set fire to the school

focusing my convex motorbike headlamp glass

on the dry grass

beside the swimming pool

with its outer fence

it could just be seen stage right

 

when the grass caught fire

and i couldn’t stamp it out

and it rampaged

threatening the fence

and the school army’s arsenal

complete with ammunition

i ran to it

as the obvious refuge

 

at its base

beside the chapel

was a snail alcove

that formed the beginning

of the spiral staircase

i crept inside

and hid

with time above me

but unable to reach

that far down

 

eventually

i had to come out

and ‘face the music’

which was decidedly dolce

since i had owned up

‘would you like a glass of water?’

my parents never got to hear about it

maybe

 

but there is still

the occasional sound

of sea shells

Dorothea Engelbretsdatter: 'Aftensalme'

 

AFTENSALME (1678)

 

Dagen viker og går bort,

luften bliver tykk og sort,

solen alt har dalet platt,

det går ad den mørke natt.

 

Tiden sakte lister seg,

glasset rinner hastelig,

døden oss i hælen går,

evigheten forestår.

 

 

EVENING HYMN

 

Day is slowly on the wane

Thick and dark air’s spreading stain,

Sun’s descent has doused its light,

Dusk now deepens into night.

 

Time on tiptoe slips away

Hour-glass sands brook no delay

death is at our heels, intent,

life eternal’s imminent.

 

 

And here a free translation by the Dutch-language poet Anton van Duinkerken

 

AANDACHTIG LIED (1930)

 

Vrij naar Dorothea Engelbretsdatter (1635-1716).

 

Straks is de dag voorbij,

sluiers van zwarte zij

hullen de wereld zacht

in deze nieuwe nacht.

 

De tijd is lopensmoe,

het stilstaand uurglas zegt ons, hoe

de dood ons op de hielen gaat

en 't eeuwig leven openstaat.

 

Comments: AvD has chosen a six-syllable line, instead of seven, but changes to an eight-syllable line for the last three lines (this sort of shift is typical of his own poetry). He introduces ‘veils’ in line 2, where the original only speaks of ‘air’. He stays pretty close to the Norwegian except in line 6, where he says that the hour-glass is motionless, e.g. the sand has run through. The original contrasts time’s slow advance in line 5 with the swiftness with which sand runs down the glass.

 

Anton van Duinkerken: 'De Sagenvader'

 

The 1930 version differs at several points from the 1957 Verzamelde Gedichten

DE SAGENVADER

 

M. A. P. C. Poelbekke in memoriam

 

Onder de leraars was de grijze

sagenvader een zeer wijze,

diep had hij kindernood verstaan:

achterbuurt-jochies wist hij te verrijken

met blijheid om zijn aanmoedigend kijken;

wie hem passeerden op straat bleven staan,

ze hadden wel over zijn baard willen strijken.

 

Zijn naderen gaf ieder ding,

glans van rijp fruit en geurige zoetheid;

de sagenvader wandelde in goedheid

als de maan in een kring

van wit licht:

 

Zijn late leven werd een mooi gedicht,

voorgelezen aan veel mensen:

kleine kinderen deed hij denken

aan sinterklaas, die ieders hartewensen

inwilligt met romantische geschenken:

 

een tocht in een zwaan-vormig viegmachien

om Onze Lieve Vrouw te mogen zien;

ouden van dagen en stervens-bangen

deed hij naar een zalige dood verlangen.

 

Zelf bleef hij jong in zijn diepste gemoed,

doch daar iedere ziel eenmaal scheiden moet

is de sagenvader nu heengegaan:

wij hebben zijn uiterste glimlach verstaan.

 

 

THE LEGEND-TELLER

 

M. A. P. C. Poelbekke in memoriam

 

Among the teachers, grey, most wise,

the legend-teller took the prize,

children’s needs he had fully grasped:

and kids from the slums he could galvanise

with gladness by his encouraging eyes;

people would stop mesmerised as they passed

to stroke his beard if the chance should arise.

 

His approach would give one everything,

a gleam of ripe fruit and scent of sweetness

the teller was swathed in kind completeness 

like the moon in a ring

of white flame:

 

Like a lovely poem his late life became,

to which many listened entranced:

he reminded small children more

of Santa, who every heart’s wish advanced

fulfils with romantic presents galore:

 

A trip in a swan-shaped flying machine

the Virgin Mary just once to have seen;

elderly now and much frightened by death,

his wish was in peace to draw his last breath.

 

He always remained, deep within, quite young,

but since each soul parts once its song is sung

the legend-teller has left us for good:

and his final smile we have understood.

 

 

Anton van Duinkerken: 'Dood strand'

 

DOOD STRAND

 

Het dode strand:

gestrekt lijk

van vruchtbare grond

onder Gods ogen.

 

De zee trok weg:

ze liet niets achter

dan dor zand

en plassen,

 

lauw in de avond

en erbarmelijk

als tranen van

een oudgeworden man.

 

Vader, verlaat ons niet

in dit dood uur!

vèr op de schorren

speelt een kleine jongen:

 

met gretige handjes

raapt hij

kleurige

schelpen.

 

 

DEAD SHORE

 

The dead shore:

outstretched corpse

of fertile land

under God’s eyes.

 

The sea went out:

it left nothing behind

but dry sand

and puddles,

 

warm at eventide

and pitiful

like tears of

a man grown old.

 

Father, do not leave us

at this dead hour!

 

far off in the salt marshes

a young boy is playing

 

with greedy hands

he plucks up

colourful

shells.

 

 This is the layout in the Verzamelde Gedichten (1957). Here is how the poem looked in 1930: