We lieten de parkieten los,
verloren als we waren in
het schachtenlabyrint,
dat weergaloos begaanbaar
en gegraven door vergeten goden
voor ons klaar gelegen had.
Kwetterend verdwenen zij.
Wij voelden dat wij handelden
als eens een aartsvader.
Zij hadden stervend zullen
fluiten: leef. Zij vlogen heen,
getrokken als door een magneet.
Wij zijn nu vreemd alleen.
Zo zij zonder wederkeer en nergens
blijven zwijgen weten wij nog minder
dan voorheen. Dit is het enige
dat ons gewerd. Wij zouden minder
weten, minder dan voorheen.
We then released the parakeets,
lost as we were in
the labyrinth of shafts,
that peerlessly passable
and excavated by forgotten gods
had lain there ready for us.
Twittering they disappeared.
We felt as if we acted as
once a patriarch had done.
Dying they ought to have
called out: live. They flew away,
dragged off as at a magnet’s pull.
We are now strangely on our own.
As those with no return and nowhere
remain silent we know less than we
did before. This is the only thing
that befell us. We were to know yet
less, less than we did before.
Parakeet is a broad term covering 115 species of small parrot, but in North America
it is often used to mean a budgerigar.
No comments:
Post a Comment