Dèr Mouw: 'Soms vraag ik...'

i

Soms vraag ik nuchter: is ’t misschien een waan,

wanneer ik denk, ik ben Brahmans profeet –?

Herleeft in mij, zonder dat ’k zelf het weet,

een zon- en regentov’rende sjamaan?

Of doe ik aan mystiek, noem ’k mij brahmaan,

omdat het literair staat en gekleed?

En preek ik koketterend van mijn leed,

omdat het hoort bij ’t dichterlijk bestaan?

Dat ’k zelf dit vraag, is dat al geen bewijs?

Ja, zeg ik daarom, dat ’k oud ben en grijs,

opdat ‘t zal schijnen: Wat hij zegt, is waar?

Of knaagt de twijfel na mijn wetenschap

hong’rig ’t geloof stuk in mijn dichterschap? –

Ik meende altijd, ik was geen huichelaar.

i

At times I ask straight out: is it insane

to think perhaps that I am Brahman’s prophet –?

yes, that in me, though I know nothing of it,

a shaman lives who conjures sun and rain?

Or do I play the mystic, act the brahmin,

because it looks like skills that are arcane?

And do I pose and preach about my pain,

because a poet simply has to, amen?

Isn’t my asking proof sufficient too?

Yes, is that why I say I’m old and grey,

so people then think: What he says is true?

Or after knowledge does doubt gnaw away

still hungrily all my poetic wit? –

I always thought myself no hypocrite.