'Voor paarsblauwe avondlucht' - another stunner from Dèr Mouw

Voor paarsblauwe avondlucht zie ’k uit mijn raam,

als ijle veren, in de grond de stelen,

hoog, de elastische pluimen, mijn abelen,

abelen, grac’lijk edel als hun naam,

die ’k niet kan zeggen, zonder hem te strelen

met voorzichtige lippen; ja, ik schaam

me half, dat niet, muzikale Calame,

mijn taal hem schild’ren kan met klankpenselen.

De ellipsen staan, geärceerd om loodrechte as,

de top gedoezeld, slank voor ’t stolpenglas,

met vegen geel en violet bestreken;

een smalle rode wolk, rakende lijn,

ligt stil. ’T lijkt alles kraakfijn porselein,

zo teer - ’k durf nauw’lijks zien, bang dat ’t zal breken.

’Gainst mauve dusk sky, seen from my window pane,

like wispy feathers, with their stems fixed stable,

tall, the elastic plumes, I regard my abeles,

my graceful abeles, noble as their name,

which I can’t say, unless with shy lips straying,

I stroke it; yes, and shame seems to disarm

me almost that, a musical Calame,

my sound-brush lacks all words to try portraying.

The ellipses stand, arched around die-straight stem,

the top is blurred, through bell-jar glass quite slim,

covered with violet and yellow streaking;

a thin band of red cloud, tangental line,

lies still. It looks like fragile porcelain,

so frail – I scarce dare look lest it start breaking.