Hans Tentije: 'Op Vlooyenburg'

 

OP VLOOYENBURG

 

'Zo veel is ongeschreven gebleven, zo veel ook

dat onmogelijk te beschrijven is omdat het zich voor eeuwig

voor ieder mens verborgen houdt', denkt hij

als hij de buitendeur achter zich gesloten en zijn ene 

voet op de onderste trede heeft gezet

 

in het halfduistere benedenhuis

voelt hij hoe zijn hart overslaat en het bloed

uit zijn wangen wegtrekt, hem heel even

de adem wordt benomen

 

daarnet was er, met die schitterende brokaten lucht

boven de Leprozengracht, het mooiste stuk

van Vlooyenburg toch, zijn eiland in de Amstel, als nooit

eerder zo scherp het besef zowel vreemdeling

als ingezetene te zijn –

 

de manchet om de pols van de hand

waarmee hij de trapleuning beetpakt en de halskraag

vlekkerig wit, het donker slorpt

het zwart van zijn hoge hoed bijna op

 

nog beweegt hij zich niet, zijn zachtaardige, melancholische

ogen glanzen als van iemand die al het zeer en alle

treurnis van de wereld heeft gezien maar desondanks

het leven liefheeft en zijn troost uit de oudste

 geschriften, uit de psalmen put –

 

'...licht, ja, zou mij het sterven vallen als ik wist

dat ik onsterfelijk was...'

 

 

ON VLOOYENBURG

 

‘So much has remained unwritten, so much too

that is impossible to describe because it stays 

hidden to everyone for ever,’ he thinks

having shut the outer door behind him and placed

his one foot on the bottom step

 

in the shrouded ground-floor flat

he feels how his heart skips a beat and the blood

drains from his cheeks, catching

his breath for that one moment

 

just then there was, with the glittering brocades of sky

above the Leprozengracht, the loveliest part

of Vlooyenburg surely, his island in the Amstel, as never

so sharply before the feeling of being

both stranger and resident –

 

the cuff round the wrist of his hand

with which he grips the banisters and the collar

a flecked white, the darkness almost

swallows up the black of his top hat

 

still he stays motionless, his gentle, melancholy

eyes glisten as those of one who’s seen all the

pain and all sorrow of the world but nonetheless

is fond of life and gains consolation from

the ancient scriptures, from the psalms –

 

‘…light, yes, would dying seem to me if I knew

myself to be immortal…’