Wim Hofman: 'Bij de stenen brug'

 

BIJ DE STENEN BRUG

 

De boom, het pad, het huis, de wolkenlucht,

al die dingen waren hier, toen,

ze zijn hier nog, er is geen weg vooruit,

noch terug. Het licht overspoelt

de brug en de boom in het midden en alles

is anders dan we denken en alles is hetzelfde.

 

Mensen zijn veegjes verf, zij koken

gaar in eigen sop en roeren in de drab

die verf is, rauwe omber, zwarte gal,

ze hebben geen tijd, ze hebben niets

te willen, de wind steekt op en 

houdt meteen de adem in, de lucht trekt dicht,

geen einde komt aan het doodstille

gillen van de boom.

De boom staat perplex.

De boom is een explosie

van verbazing. Zoveel donker

dat om licht smeekt, licht

dat schreeuwt om duisternis,

het kan niet zonder. Hoe dieper

het donker, hoe feller het licht

en de tijd kent geen genade.

 

 

AT THE STONE BRIDGE

 

The tree, the path, the house, the cloudy sky,

all of those things were here, then,

they are here still, there is no road ahead,

nor back. The light overwashes

the bridge and the tree in the middle and everything

is not the way we think and everything’s the same.

 

People are smears of paint, they stew

in their own stock and stir in the ooze

that is paint, raw umber, black bile,

they have no time, they have no

say, the wind gets up and

holds in its breath at once, the sky clouds over.

No end comes to the death-still

screaming of the tree.

The tree stands there perplexed.

The tree is an explosion

of amazement. The dark

that begs for light, light

that yearns for darkness,

it cannot otherwise. The deeper

the dark, the brighter the light

and time knows no mercy.