Vingerafdrukken op het venster
Ik denk dat poëzie iets is als vingerafdrukken
op het venster, waarachter een kind dat niet kan slapen
te wachten staat op de dag. Uit aarde komt nevel,
uit verdriet een soort ach. Wolken
zorgen voor vijfentwintig soorten licht.
Eigenlijk houden ze het tegen. Tegenlicht.
Het is nog te vroeg om nu te zijn. Maar de rivieren
vertrekken alvast. Ze hebben het geruis
uit de zilverfabriek van de zee gehoord.
Dochter naast me voor het raam. Van haar houden
is de gemakkelijkste manier om dit alles te onthouden.
Vogels vinden in de smidse van hun geluid
uit, uit, uit.
Fingerprints on the window
I think that poetry is something like fingerprints
on the window, behind which a child unable to sleep
stands waiting for the day. From earth comes mist,
from distress a sort of aah. Clouds
provide twenty-five kinds of light.
Though really they hold it back. Backlight.
It is still too early to be now. But the rivers are
already on the move. They have heard
the murmur from the silver factory of the sea.
Daughter by me at the window. To love her
is the easiest way to remember all this.
To find birds in the smithy of their sound
out, out, out.
No comments:
Post a Comment