Nee, liefde is niet blind. Ik zie ook met één oog
je lelijkheid en andermans verfijnde charme.
Ik ken zelfs alle sproeten op je armen
en hoe je ogen veel te ver uiteenstaan, en je wenkbrauwen te hoog
om mooi te zijn. Nee, liefde is niet doof,
ik hoor ook met één oor je domme conversatie
en voel met handen, huid en haar je povere bibberatie
die grote passie moet verbeelden, hier in mijn alkoof.
En toch hou ik van jou veel meer dan omgekeerd.
En dat dit liefde zijn zou, heb ik nooit beweerd.
Dit is veeleer een soort eenrichtingsverkeer
waarin steeds ik het wijf ben, jij de heer.
En dat de wereld daarmee lacht, kan mij niet raken.
En als ik al te lijden heb, zijn dat mijn eigen zaken.
No, love’s by no means blind. And I see with one eye
your ugliness and others people’s urbane charm.
I even know the freckles you have on each arm
and how your eyes are far too wide apart, your brows too high
for loveliness. No, love’s not deaf, and with one ear
I cannot help but hear your stupid conversations
and feel with hands, skin, hair your paltry palpitations
that simulate great passion, in my bed recess here.
And yet I’m fonder of you than the opposite.
To call it love I’ve never claimed is apposite.
A kind of one-way traffic is much apter, where
I always am the wife and you’re the boss.
And that the world derides I couldn’t care a toss.
And if I do the suffering, well that’s my own affair.
No comments:
Post a Comment