Dèr Mouw: 'Op zee en wolkbank...'

 

Op zee en wolkbank ligt een zelfde tint

van oud lood, dof beslagen, blauwig grauw;

daarboven kalkig wit, waarna het blauw

met langzaam vloeiende overgang begint.

 

Geen horizon, geen streep van schuim, geen wind:

plotsling lopen er banen, zonder vouw,

vol glans, als op de hals ligt van een pauw,

prachtig-glad lint naast evenwijdig lint.

 

Ik kijk. ’t Is alles effen. Op eenmaal,

blauwgrijze muur, staat de zee vertikaal

(de wolkbank zet hem voort) niet ver van me af;

 

en even diep onder de rand van kalk

als hoog boven de voet, ginds, spannen straf

de telefoondraden hun notenbalk.

 

 

On sea and cloud bank lies a single hue

of old lead, dully beaten, bluish grey;

above a chalky white, it then gives way

and, flowing slowly, merges into blue.

 

There’s no horizon, band of foam or wind:

all at once straight lines run, uncreased, unchecked

that strongly gleam, as on a peacock’s neck,

bright, glossy ribbons, parallel and thin.

 

I gaze. All is quite smooth. Then, suddenly

a blue-grey wall, now vertical, the waves

(joined by the cloud bank) stand not far from me;

 

and just as deep below the rim of chalk

as high above the yonder foot, quite taut,

the telephone wires stretch their music staves.