als gobelins hangt hij de jurken
van zijn moeder aan de muur
postuum heeft hij haar lichaam laten tatoeëren
met alle namen die ze hem ooit gaf
hij heeft haar doodsmatras
tot donzig bed geklopt
haar parelsnoeren plooit hij zwierig rond zijn heupen
een afgeknipte haarlok tooit zijn borst
haar braaksel en haar zweet
plaatst hij onder een stolp in zijn vitrinekast
de tanden die ze op hem brak
laat hij vergulden en tot sieraad maken
haar stem is duurzaam bij hem ingeplant
als hij haar klaagzang en bevelen hoort
vult hij het aan met tweede stem
en vraagt om meer
hun ingestorte kaartenhuis
wil hij herbouwen in oudroze porselein
hij lispelt binnensmonds
hoe heel aantrekkelijk en vreselijk
het was, hoe ze als zwarte kraai
hem 's nachts nog steeds komt pikken
hij beeldt zich in dat ze de woorden zegt
die in zijn leegte passen
like tapestries he hangs the coats
that were his mother’s on the wall
he’s posthumously had all the names she ever
gave him tattooed on her body
he has plumped up her death mattress
into a downy bed
jauntily drapes her pearl necklaces around his hips
a severed lock of hair adorns his chest
her vomit and her sweat
he places under cover in his glass cabinet
the teeth which she once broke on him
he has made into gold-plated jewellery
her voice is permanently planted in him
when he hears her dirges and commands
he adds to them a second voice
and asks for more
her caved-in former house of cards
he will rebuild from old-rose porcelain
under his breath he lisps
just how appealing and yet terrible
it was, how she, like some black crow,
would come at night and peck away at him
he likes to think she says the words
that fully fit his emptiness
Translated in collaboration with Albert Hagenaars
Poetic Synapses 31
No comments:
Post a Comment