Clara Haskil
Mozart Pianoconcert in A-dur
Gebracht langs donkervlietende
rivieren, langs ravijnen
van brokkelig gesteente
naar de eindelijke weiden van de rust.
De beek spreekt in zichzelve, gentianen
dragen de droppels op het ernstig blauw,
varens zijn nog gefronst.
En steeds het prevelen, prevelen van water.
– Zijt gij daar, die op aarde naast mij was?
O liefste, liefste, hoe aanzie ik thans
uw eigen staat, en weet ik wie ik zelve
mag zijn. – Herken het tekenschrift
der vlinders en der purperen honingmerken:
strofen op aarde onontraadselbaar.
Dit is het, wat wij nimmer uit te spreken
vermochten, wat thans op de lippen ligt
van zelve.
Hoor, het water vraagt
dat wij nog zwijgen, want de wind heft aan,
vlagen van snaren, ruisend, en daarachter
een donker stromen, waar de oorsprong verholen is.
Clara Haskil
Mozart Piano Concerto in A major
Brought along dark-flowing
rivers, along ravines
of crumbling bedrock
to the final pastures of rest.
The stream speaks to itself, gentians
carry the droplets on their solemn blue,
ferns are still furrowed.
And constantly the murmuring, murmuring of water.
– Are you there, you who on earth were beside me?
O dearest, dearest, how I now view
your own state, and know who I myself
may be. – Recognise the sign writing
of butterflies and of purple nectar guides:
verses indecipherable on earth.
It is this which we were never able
to express, which now of itself lies
on our lips.
Listen, the water asks
us to remain silent, for the wind is getting up
gusts of chords, rustling, and behind them
a dark flowing, the origin of which
is concealed.
Honingmerken (=honey marks) – nectar guides for bees
Listen to Clara Haskil play the concerto here. The poet is possibly thinking of the second movement, the Andante.
