C.O. Jellema: 'Zeegezicht' (Sea Vista/Havudsigt)

 

ZEEGEZICHT

 

Op de palm van jouw hand, in dat landschap

van gevormde levenslijnen, niet groter

dan een flinke waterdruppel

 

– terwijl zonsondergang de hele

hemel boven de eindstreep van het eiland

ginds in Turner-kleuren zet –

 

die babykrab, voorzichtig

van tussen de basaltblokken geraapt,

zijn onderkomen waar hij wachtte op de vloed.

 

Nog kleiner dan de nagel van jouw pink,

zijn grijsblauw pantsertje nog niet verkalkt,

krabbelt hij zijwaarts over plooi en heuvel,

een onbekende wereld, verontrust

dat bodem warmte geeft.

 

Dan, op de rand van dat heelal,

laat hij zich zonder aarzeling terugvallen in

de veiligheid van spleten, zeezand, steen,

met achterlating van een beeld, van

haast een naam.

 

Nu is het of wij, samen onder aan de dijk,

worden gezien, terwijl het water stijgt

en in doorschijning spiegelt hoe de hemel kleurt.

 

Heeft iemand iets gezegd? Nee, niemand sprak.

 

 

SEA VISTA

 

In the palm of your hand, in that landscape

of shaped life-lines, no larger

than a good-sized drop of water –

 

while sunset colours all the

sky above the island finish line

out there in Turner shades –

 

that baby crab, carefully eased

from between the blocks of basalt,

its shelter where it waited for the tide.

 

Still smaller than your little finger’s nail,

its grey-blue armour not yet calcified,

it scrambles sideways over folds and hillocks,

an unfamiliar world, alarmed

at ground that gives off warmth.

 

Then, on the rim of that universe and with no

hesitation it lets itself fall back into

the safe terrain of fissures, sea sand, stones,

leaving behind an image,

almost a name.

 

It seems as if, down by the dike together,

we now are seen, while evening waters rise

and, in translucence, mirror the suffusing sky.

 

Did someone say something. No, nobody spoke.

 

 

HAVUDSIGT

 

I din håndflade, i dette landskab

af formede livslinier, ikke større

end en pæn dråbe vand

 

– mens solnedgangen farvesætter

hele himlen over øens målstreg

derovre med Turner-nuancer –

 

denne babykrabbe, forsigtigt

samlet op mellem basaltblokkene,

dens husly hvor den ventede på tidevandet.

 

Endnu mindre end din lillefingernegl,

dens gråblå lille rygskjold endnu ikke blevet til kalk,

kravler den sidelæns over fold og bakke,

en ukendt verden, ængstelig

ved et underlag der afgiver varme.

 

Så, på kanten af dette univers, lader den

sig uden tøven falde tilbage i

trygheden af sprækker, havsand, sten,

og efterlader kun et billede,

næppe et navn.

 

Nu er det som om vi, sammen nede ved diget,

bliver set, mens vandet stiger

og spejler gennemsigtigt himlens farveskift.

 

Sagde nogen noget? Nej, ingen talte.