KVERNES
Soms, onvoorzien, kom je aan
waar je wilt zijn, je ligt in het gras,
ogen dicht. Wat je zag: de weerspiegelde
blauwende bergen, van oever naar
oever een veerboot een stip in het diepe
rimpelend water, naast je de houten
stafoude kerk van Kvernes, onder
bomen bemost van zijn doden de steen –
beeld in je hoofd is het al, dat dit
deelt met je tastende hand langs de
kerkwand, de stap van je voet van
grafsteen naar grafsteen, je ligt met je
rug aan de rotsgrond, een fluister-
wind in je oorschelp, je ademt het
gras in, de geurloze warmte van
nazon, deze heldere noordse
september: hier ben ik – en even geen
denkwerk, zintuiglijker levend een
waarheid, dit alles, dat samen het
blijvende uitbeeldt (alsof niet
ergens een mens wordt vermoord op zijn
vlucht voor de honger, alsof niet), dit
heelzijn achter mijn huiddunne ooglid – toch
als gewoonlijk wint weer bewoording: zo
herbergt mijn hier nu verzadigd gestrekte
en voor mezelf met welk geloofwaardig
innerlijk oog als vanboven daar in het
gras aan de fjordkust waarneembaar
rustende lichaam een landschap: het
werd wat het waarnam, maar weet dat, dus
blijft niet – want nergens, zelfs hier
niet, kan aankomst voorgoed zijn.
KVERNES
Sometimes, unforeseen, you arrive
where you would be, you lie in the grass,
eyes closed. What you saw: the reflected
blueing mountains, from shore to
shore a ferry a speck in the deep
ruffling water, close by the wooden
stave-old church of Kvernes, beneath
trees the stone moss-covered with its dead –
already pictured in your head, which shares
this with your hand feeling along the
church wall, the tread of your foot from
gravestone to gravestone, you lie with your
back to the rocky ground, a whispering
wind in the shell of your ear, you breathe in
the grass, the unscented warmth of
late sun, this transparent northern
September: here I am – briefly voided of
thinking, living a truth through the
senses more, all this which together
would tell of the lasting (as if not
somewhere someone is murdered when
fleeing from hunger, as if not), this
wholeness behind my skin-thin eyelids – though
as usual wording wins through: so
here now my contented outstretched body
(with what credible inner eye as from
above perceptible to me resting there
in the grass down by the edge
of the fjord) houses a landscape: it
became what it perceived, but knowing that
can’t last – for nowhere, not even
here, is arrival for ever.
KVERNES
Til tider, uforudset, ankommer du dér
hvor du vil være, du ligger i græsset,
med lukkede øjne. Det du så: de genspejlede
blånende bjerge, fra strand til
strand en færge en prik i det dybe
krusende vand, ved siden af dig Kvernes’
ældgamle stavkirke, under træer
den af sine døde mosbegroede sten –
et billede i dit hoved er det allerede, som
deler dette med din famlende hånd langs
kirkevæggen, din fods trin fra
gravsten til gravsten, du ligger med
ryggen mod klippegrunden, en hviske-
vind i din øremusling, du indånder
græsset, den duftfrie varme af
eftersol, denne lyse nordlige
september: her er jeg – en kort stund uden
tankevirksomhed, lever mere sanseligt en
sandhed, alt det, der samlet skildrer
det vedvarende (som om ikke et eller
andet sted et menneske bliver myrdet på
flugt fra sulten, som om ikke), dette
at være hel bagved mit hudtynde øjenlåg – dog
som sædvanligt vinder formuleringer frem: så
huser mit nu mættede udstrakte
og for mig selv med hvilket troværdigt
indre øje som fra oven dér i græsset
ved fjordkysten iagttagelige
hvilende legeme et landskab: det
blev det som det iagttog, men ved dette, altså
varer ikke ved – da ingen steder, selv ikke
her, kan ankomst være for altid.
No comments:
Post a Comment