‘WHEN DAISIES PIED AND VIOLETS BLUE...’
Een slanke vogel die zich zelden
laat zien. Laatst vloog hij tussen huis
en het huis hiernaast uit mijn kastanje
naar buurmans hoge es en riep
koekoek. Waardoor ik hem herkende.
Wat hij er zocht? niet zwervend boven
de velden her en der, opeens
vlakbij. A mocking bird. Ik had
wel iemand willen roepen: gauw,
de koekoek, maar gefopt begon
om hem mijn hond in her wilde weg
te blaffen.
Zo klinkt ongewild
plots tussen twee gedachten door,
je zit gehurkt een perk te wieden,
koekoek jij hier waarom hoezo
nog hier, niet ginds al, heen, een roep
van binnenuit. Je richt je op
met slierten kleefkruid aan je handen,
even een standbeeld van verstilling
in heel die onverschilligheid
van groei, bloei, zon – terwijl de hond,
die waar jij was wou zijn, verzaligd
slaapt, languit op het warme gras.
‘WHEN DAISIES PIED AND VIOLETS BLUE...’
A slender bird that rarely lets itself
be seen. Just recently it flew between this
house and that next door out of my
chestnut tree into next-door’s tall ash and called
cuckoo. And thus I recognised it.
What it sought there? not roaming over
scattered fields, but all at once
close by. A mocking bird. I would
have liked to call to someone: quick,
a cuckoo, cheated though, my dog
because of it started to
randomly bark away.
So with unsought
suddenness between two thoughts,
you’re squatting down to weed a flowerbed,
cuckoo rings out oh you what’s new how come
still here, not there already, off, a cry
from within. You straighten up
with trails of catchweed on your hands,
a statue of stock-stillness for a moment
in all of that indifference
of growing, flowering, sunshine – while the dog,
who would be where you were, is blissfully
asleep, outstretched in the warm grass.
‘WHEN DAISIES PIED AND VIOLETS BLUE...’
En slanke fugl der sjældent stiller sig
til skue. For nylig fløj den mellem dette hus
og nabohuset ud fra mit kastanjetræ
til naboens høje ask og råbte
kukkuk. Således genkendte jeg den.
Hvad den søgte efter? ikke svævende over
markerne her og der, med ét
tæt på. A mocking bird. Jeg ville
gerne have råbt til nogen: hurtigt,
gøgen, men snydt begyndte min hund
at blaffe løs om den.
Så lyder med uopfordret
pludselighed mellem to tanker,
du sidder på hug og luger i haven,
kukkuk du hér hvorfor hvordan
her stadig, ikke allerede der, borte,
et kald indefra. Du retter dig op
med ranker af burresnerre på dine hænder,
et øjeblik en statue af bomstilhed
in hele denne ligegladhed
af vækst, blomstring, sol – mens hunden,
som ville være hvor du var, lyksaligt
sover, udstrakt i det varme græs.
No comments:
Post a Comment