HOVENIER
Nog zit de vorst tien centimeter
diep in de grond, toch naast zijn schoenen
al sprieten groen van sneeuwklok, krokus.
Hij snoeit wat hoger werd dan hem, de vlinder
struik tot op de schijnbaar dode stam.
Van zeven zwanen ziet hij op hun roep
de vorkvlucht boven naar het noorden.
Nog hoger denkt hij zich planeten en
nog kouder, verder, sterren, overdag
onzichtbaar, en de grenzen van ’t heelal.
Van daar ziet hij zich staan: een kruin,
verwaaide haren, een snoeischaar in
de hand, en naast de schoenen
die toefjes prille spriet net niet vertrapt.
GARDENER
The frost is still ten centimetres
deep down in the ground, next to his shoes though
already green shoots grow of snowdrop, crocus.
He prunes what’s taller now than him of the
buddleia, in to the seemingly dead stem.
From their call he sees the forked flight up
above of seven swans towards the north.
Still higher he imagines planets and
still colder, farther, stars, invisible in
daytime, and the borders of the cosmos.
From there he sees himself standing: bare-headed,
wind-tousled hair, secateurs in
his hand, and next to his shoes
these tufts of early shoots so nearly squashed.
HAVEMANDEN
Endnu sidder frosten ti centimeter
nede i jorden, dog ved siden af hans sko
er tidligt grønt af vintergæk, af krokus.
Alt højere end ham af buddleiaen
beskæres indtil den skindøde stam.
Fra deres råb ser han syv svaners gaffel-
formede flugt højt oppe mod norden.
Endnu højere tænker han sig planeter og
endnu koldere, fjernere, stjerner, ved dag
usynlige, og universets grænser.
Derfra ser han sig stående: en isse,
sammenfiltret hår, en havesaks i
hånden, og tæt ved skoene disse
tidlige, næsten kvæstede totter.
No comments:
Post a Comment