The diviner
Ik ben die de gevorkte tak,
die in mijn hand begint te beven,
voel kantelen waar de wel van leven
zich door de steenwand brak.
Het siddert in mijn vingertoppen
wat nadert in verholen staat;
tot in my hartekameren gaat
de donkere toon, het manend kloppen:
het water houdt met mij geraad.
The diviner
I am the one who the forked switch,
which in my hands begins to twitch,
feels dip to where life’s hidden well
has force no solid rock could quell.
There quivers in my fingertips
what’s drawing near but still entombed;
into my heart’s deep chambers slips
its deep dark tone, its throbbing boom:
our dialogue we now resume.
No comments:
Post a Comment