Graniet
soms zitten wij samen op die ene plaats
in de wereld die ons blijkbaar heeft ontboden
enkel de vlammen in de haard verlichten
vaag onze gezichten en zo makkelijk praten we
over het zijn in dit leven op deze goede planeet
met uitzicht op bergen en een onbereikbaar
dal zijn alle stoorzenders ten slotte verstomd
laten de vlakbije sterren zich andermaal raken
zijn we weer als de dieren in het ons omringende
en wat bedreigende donkere bos, maar precies
dit ontbreken van licht toont ons de lang verloren
helderheid: nog slechts te willen zijn waar we zijn
met twee voeten op koud kilometersdik graniet
staat het kompas pal, draagt draaiende aarde
ons opnieuw op haar oude betrouwbare schouders
Granite
sometimes we sit together in that one place
in the world which has apparently summoned us
only the flames in the hearth vaguely
light up our faces and we talk so easily
about being in this life on this good planet
with a view of mountains and an unreachable
valley all jamming signals have finally fallen
silent, nearby stars can be touched again
we are once more like the animals in the
surrounding and slightly scary dark wood, but
precisely this absence of light shows us the
long-lost clarity: only to want to be where we are
with two feet on cold kilometre-thick granite
the compass stands firm, the rotating earth carries
us once more on her old trustworthy shoulders.
No comments:
Post a Comment