Schilderij zonder mensen
de gekalkte boerderij met groene luiken
de zonnige weg met waaibomen erlangs
de witte wolken roerloos in blauwe lucht
maar dat is slechts wat de verf vertelt
je hoort het spieraam zachtjes kraken
omdat het die machtige zomerdag omsluit
toen wij daar allen in de hitte van de trillende
polder aan de zijde van de schilder stonden
en dit landschap leeg en zonder mensen
samen met hem zagen terwijl hij schilderend
net dit onzichtbare wilde vangen -wij daar
met hem gulzig kijkend, levend – zodat het
nooit voorbij zou gaan, maar dat het is voorbij
gegaan en wij hier en nu dit zonder hem moeten zien
Painting without people
the whitewashed farmhouse with green shutters
the sunny road lined with poplar trees
the white clouds motionless in a blue sky
but that is only what the paint is telling
you hear the canvas frame creaking slightly
since it encloses that mighty summer day
when we all stood there in the heat
of the vibrating polder beside the painter
and looked with him at this landscape, empty
and without people, while he by painting precisely
wanted to capture what was invisible: we there
with him greedily gazing, alive – so that it
might never pass away, but it has passed
away and here and now this we must see without him
No comments:
Post a Comment