N-de dimensie
plooit aarde zich elke winter
op zichzelf terug en terug
als een blad papier almaar kleiner
en harder dichtgevouwen tot
enkel weerbarstigheid overblijft
en word ik bij het beginnende
ontvouwen – onaangekondigd
kantelt licht, klappen alle
luiken open – nog steeds
op het verkeerde been gezet
omdat ik telkens denk dat het al
wel klaar is zo, zoals het einde
van een vuurwerk, het slotakkoord
van een symfonie: dat was het dan
meer is er niet, maar blijft het zich
tot in de verste hoeken en kanten
maar onstuitbaar verder openplooien
zodat ik nu pas denk te vatten wat
in de wiskundeles als de n-de dimensie
ooit mijn verbeelding ver te boven ging
The N-th dimension
maybe each winter the earth folds
itself back onto itself time and time
again like a sheet of paper folded ever
smaller and harder until
only stubborn resistance remains
and when the unfolding gets
under way – without any
announcement light starts
tilting, all hatches break open –
i am still put on the wrong foot
because every time i think that
we’re done, like the end
of a firework, the final chord
of a symphony: that was it then
there is no more, but it continues
to unfold unstoppably out
into the farthest corners so that
only now do i begin to grasp what
in the maths class as the n-th dimension
was once way beyond my imagination
No comments:
Post a Comment