Zee
natuurlijk en terecht boezemt zij ons angst in
want onvoorspelbaar is ze en genade kent ze nooit
als een sfinx toont ze ons na een leven samen
nog altijd niets meer dan haar spiegelende buitenkant
maar er zijn herinneringen die veel ouder zijn
dan onze herinneringen: dit is hetzelfde water
dat ons wiegend en warm al omarmde voor we
in de wereld kwamen terwijl we argeloos en onwetend
in een rotvaart door de roetsjbaan van de evolutie scheurden
want allemaal hebben wij het leven kortstondig eencellig
beoefend, het vervolgens als vis en amfibie geprobeerd
om ten slotte als mens op het droge te worden gegooid
en hier zitten we dan vaak urenlang niet eens denkend
naar haar te staren, hopend een oude waarheid te vinden
maar nooit echt wetend wat er van ons, wat er van haar
Sea
naturally and justifiably she instils fear in us
for she is unpredictable and mercy unknown to her
like a sphinx, even after a life together, she still
shows us nothing more than her reflecting exterior
but there are memories that are far older
than our memories: this is the same water
that warm and cradling already embraced us before we
came into the world while we unsuspecting and unknowing
rapidly shot through the roller coaster of evolution
for all of us have practised life briefly as single-celled
beings, then attempted it as fish and amphibians
until finally to be deposited on dry land as humans
and here we often sit then for hours not even thinking
staring at her, hoping to discover an ancient truth
but never really knowing what’s from us, what from her
No comments:
Post a Comment