Lucht
gelukkig beseffen we niet voortdurend hoe wankel
en hulpeloos wij een leven lang balanceren
op de rand van de verstikkingsdood
want om de vijf seconden slaan hersenen onopvallend
alarm, trekken middenrifspieren zich samen
ontcvouwt zich de warme blaasbalg van onze longen
beluister dus af en toe verwonderd dit zachte ruisen
en voel het precieze ogenblik waarop zich in het diepst
van jezelfhet wonder voltrekt, meer dan tien keer
per minuut wordt wat eerst nog buiten was helemaal
binnen, grijpen longblaasjes snel en precies wat nodig is
nemen afscheid van wat ons lichaam overbodig acht
dag en nacht worden wij omarmd en omhuld door deze
onzichtbare, immer bescheiden metgezel die ons zelfs
bijstaat als wij bang en zinloos happen voor het laatst
Air
fortunately we do not constantly realise how
shakily and helplessly we all our lives balance
on the edge of a death by suffocation
for every five seconds our brains unobtrusively
sound the alarm, our diaphragms contract,
the warm bellows of our lungs unfold
so listen in wonder now and then to this soft rustling
and feel the exact moment when in your very
depths the wonder takes place, more than ten times
a minute that which was outside becomes completely
inside, the alveoli seize quickly and precisely what is
necessary, take leave of what our body deems superfluous
day and night we are embraced and enfolded by this
invisible, ever-modest companion that even assists
us when afraid and senseless we gasp for the last time
No comments:
Post a Comment