Duisternis
Het is toch niet enkel licht waar ik naar verlang:
ook al toont het mij de hele wereld, vaak geeft
het al te veel prijs van mezelf. Wie van ons blijft
soms niet liever onzichtbaar voor andere ogen?
Ook duisternis dus omdat je erin kan verdwijnen
en nog eens met je neus tegen het raam van de
eeuwigheid mag staan zoals hier en nu op deze
besneeuwde bergflank: een maanloze, wolkeloze
mensenloze nacht waarin ijskoude stilte me leeg
schraapt. Kraakhelder verlost sterrenhemel me
van de laatste storende resten van mezelf zodat
nog enkel blijft het ademen van deze aarde terwijl
ze duizelend, maar tezelfdertijd zo zelfbewust dat
wij worden uitgewist, dit eindeloze heelal doorklieft.
Darkness
It is not simply light however that I long for:
although it shows me the whole world, it often
far too much of myself. Who of us would
at times not rather be invisible to other eyes?
So also darkness, since within it you can disappear
and once more stand with nose pressed up against
the window of eternity as here and now upon
this snow-clad mountainside: a moonless, cloudless
humanless night in which an ice-cold silence scrapes me
empty. Crystal-clear the starry sky releases me
from the last distracting remnants of myself so that
all that remains now is the breathing of this earth while
dizzily, yet at the same time so self-assuredly that
we are erased, it cleaves through this endless universe
No comments:
Post a Comment